En terwijl er in de bouw (0,6% aandeel in het stikstofprobleem) inmiddels duizenden banen op de tocht staan ontspringt de veehouderij (46% bijdrage) geheel de dans. Ze worden warm gesaneerd en moeten iets vaags doen met ander veevoer maar door amendementen in de Tweede Kamer is dat onderdeel sterk afgezwakt en moet er eerst nader onderzoek komen naar de gevolgen van ander veevoer voor o.a. volksgezondheid, dierenwelzijn etc.. Op zich niet onterecht, maar dat had allemaal toch al veel eerder gekund? Na het PAS-oordeel van het Europese Hof van ruim een jaar geleden had dit onderzoek al opgestart kunnen worden, want toen was al glashelder dat het PAS onderuit zou gaan.
Echt zorgelijk is de stikstofcrisis in de bouw waar 18.000 projecten zijn stilgelegd in een panische reactie op de PAS-uitspraak. Die reactie is echter grotendeels onnodig. Als Rho-adviseurs hebben we inmiddels gerekend aan zo’n 250 plannen en projecten met als resultaat dat in 90% van de gevallen de depositie 0,00 mol/ha/jr is. Niets aan de hand zou je zeggen, maar vergunningverleners gaan nu vragen stellen over de invoergegevens, bijvoorbeeld over het aantal busjes dat in lunchpauze op en neer rijdt naar de plaatselijke bakker voor broodjes. En dat op 12 km afstand van het dichtstbijzijnde stikstofgevoelige Natura 2000-gebied !
Verder blijk je als provincie ongestraft en schaamteloos vergunningen te kunnen weigeren bij een depositie van slechts 0,0000000014 gram op slechts 0,0000033 ha overbelast habitat. Dergelijke waarden liggen extreem ver beneden de nauwkeurigheid van alle gebruikte gegevens en modellen en zijn eenvoudigweg niet aantoonbaar, meetbaar en bewijsbaar.
En dan zijn er nog de vele, vele onzorgvuldigheden in de habitatkaarten in AERIUS, vol niet-bestaande habitats en leefgebieden van soorten. Toezeggingen van provincies dat deze fouten worden verwijderd blijken vrijwel niets waard.
De stikstofcrisis is geen probleem uit Brussel maar is een gevolg van een oer-Hollandsche traditie; slecht bestuur in combinatie met een giftig mengsel van angst, achterdocht en incompetentie bij vergunningverleners. Die incompetentie is wel verklaarbaar; achtereenvolgende neo-liberale kabinetten hebben ruim 20 jaar bezuinigd op inhoudelijke kennis bij de overheid. Er wordt nauwelijks nog gestuurd op inhoud, alleen nog maar op processen. Maar waar komen die angst en achterdocht vandaan…?
Reacties
Gerard Krone - Witteveen+Bos 23 december 2019 17:11
Ja, de problematiek en de afhandeling daarvan in de praktijk is treurenswaardig. In mijn beleving zit de kern van het probleem dat we met elkaar niet kunnen of durven te definieren wat hierbij een niet significant effect is. Omdat juristen dit zelf niet kunnen definieren, ligt niet mijn inziens ook een taak voor ecologen. Bij geluidzonering hebben we in het afgelopen decennium ook vaak gezien dat een gezoneerd industrieterrein bij een overschrijding van de geluidruimte, juridisch op slot werd gezet. Vervolgens werden bedrijfsuitbreidingen, met geen significant akoestisch effect voor de omgeving, onnodig gefrustreerd. Het gaat meestal niet meer om de beoordeling van een significant milieueffect, maar om juridische 'haarkloverij'.
F. de Jonge - Gemeente 18 december 2019 19:52
Het sturen op proces en niet op inhoud is een duidelijk gevolg van de managementcultuur die we hebben het laten ontstaan. Overheidsinstanties vonden dat ze lean and mean moesten worden. Specialisten eruit, generalisten erin. Deskundigheid huren we in, als het ons uitkomt. Daar betalen we nu de prijs voor.